Getuigenis van D. Van den Branden
Zondag 18 juli
Daniël (ongeveer 8 maanden oud) kreeg koorts. Hij was wat ziekjes, dus legden we hem wat vroeger in bed. Rond 8 uur gingen we naar boven om een film te kijken in onze slaapkamer waar Daniël sliep. Tijdens de intro van de film zei Sabine: "Daniël maakt rare geluiden; ik ga even kijken". Toen ze dit deed, kreeg Daniel stuipen, zijn ogen werden vlak en wit. We weten niet hoelang dit toen al aan de gang was. We weten wat we moeten doen om dit te stoppen omdat onze oudere zoon Tim hetzelfde had. Maar met Daniël leken de dingen heel anders te gaan. Het duurde veel te lang om te stoppen. Tijdens deze stuipen hadden we tijd om hem aan te kleden, hem af te koelen, de ambulance te bellen, mijn ouders te bellen om op de andere drie kinderen te passen en naar beneden te gaan om op de ambulance te wachten. Gedurende deze periode ademde Daniël nauwelijks of helemaal niet. Hij begon blauw te worden. Wanneer de stuipen stoppen, vallen baby's altijd in een soort coma (geen echte coma maar een periode waarin ze er dood uitzien, niet ademen, trage hartslag, witte ogen en geen spierspanning), en zo bij ook Daniël. Dit mag niet langer duren dan 1 of 2 minuten, als het langer duurt is schade aan de hersenen zeer waarschijnlijk. (Wat normaal gesproken niet gebeurt). Niet enkel de stuipen zelf maar ook deze coma duurde véél te lang. Hij was meer dan 4 minuten weg. Het zag er slecht uit en Daniël herstelde niet. Toen de ambulance eindelijk arriveerde, kwam hij in de ambulance uit de coma maar bleef afwezig. Normaal gesproken zijn ze binnen enkele minuten weer helder en wakker, maar het duurde 2 uur . De vrees was dat hij hersenschade had opgelopen door het te lang gebrek aan zuurstof. Zijn reacties waren zwak en slecht en reageerde nauwelijks op impulsen van buitenaf. Daniël zou 10 dagen in het ziekenhuis moeten blijven .
Maandag 19 juli
Toen Daniël in het ziekenhuis lag, zorgden mijn moeder en vader voor onze andere kinderen. Toen ik de volgende ochtend bij mijn ouders was, belde John. Een amerikaanse kennis die we al jaren niet meer hadden gesproken. Hij zei dat hij het gevoel had dat hij moest bellen voor iets, maar hij wist niet wat. Omdat mijn vader geen engels kon spreken vroeg hij mij de telefoon over te nemen. Een beetje verward en afvragend waarom, nam ik de telefoon op. John vroeg hoe het met me ging en zei: "Kan ik ergens voor bidden?" Dus vertelde ik hem wat er aan de hand was. Hij bad een korte gebed en eindigde met te zeggen: 'het zal snel beter gaan'. Op de een of andere manier was ik ervan overtuigd dat het zo zou zijn. Ik ging naar het ziekenhuis en vertelde Sabine wat er was gebeurd. Ze vertelde me dat Daniels koorts weg was en hij zat als gezond in zijn bedje te spelen.
Dinsdag 20 juli
Daniël herstelde volledig . hij begon weer te lachen en je kon zien dat zijn lichaam heel snel aan kracht won. Het ging zo goed dat op deze dag de dokter en verpleegsters alle medische buisjes en sensoren verwijderden. Ze begrepen er niets van, dit kon niet!
Op vrijdag mocht hij naar huis (slechts de helft van wat normaal is). Hij heeft geen nadelige gevolgen gehad en is tot op vandaag kerngezond.
Zoals ik je al eerder vertelde, overkwam hetzelfde maar minder ernstig onze oudste zoon. Hijwas 3 maanden oud, lag 10 dagen in het ziekenhuis, moest 6 maanden lang medicijnen nemen. het normale verloop.
Dus, onthoud dit van het hele verhaal. God heeft een groot wonder verricht en echt laten zien dat hij geweldige dingen kan doen voor iedereen en alles!!
heb je hier vragen over mail gerust naar:
L. Van den Branden
Woonplaats: Zottegem
Jarenlang heb ik last gehad van rugpijnen. Een kromme ruggegraat knelde zenuwen af, verlamde soms mijn benen en gaf hevige, soms bijna ondragelijke pijn, met volledige rust tot gevolg. Het werd steeds erger, tot de dokter me waarschuwde en zei: “Ik vrees dat je in een rolstoel zal belanden”.
Toen ik weer eens te bed lag, niet meer kon bewegen en zelfs een lichte beweging, bv. als iemand op de rand van het bed kwam zitten, me al deed gillen van de pijn, kwam Wim Kok met me bidden. Een kort maar krachtig gebed. Eerst veranderde er niets, maar terwijl Wim in de keuken nog een kopje koffie dronk, voelde ik de pijn wijken en de kracht in mijn benen terugkomen. Voorzichtig ging ik ook naar de keuken, dronk mee koffie en stond ik een half uur later Wim op straat na te wuiven.
Groot ongeloof bij de dokter die de volgende dag langskwam. Hij had gezegd de deur op een kier te laten, omdat ik die niet zou kunnen openen, maar toen ik daar dan toch stond zei hij dat dat niet kon bij iemand die zoiets heeft als mij. Hij zei dat de genezing wel psychologisch zou zijn en gaf me daarom nog twee weken ziekteverlof . De dokter kon na later onderzoek mijn genezing, dank aan Jezus, alleen maar bevestigen. Later is de dokter en het gezin bekeerd. Nu, jaren later, (de genezing zelf vond plaats in 1987), heb ik nog steeds geen echt sterke rug, maar van de rolstoel is, dankzij Jezus, geen sprake. Ik moest nooit meer, niet één dag, mijn werk verzuimen door rugklachten. Het is een genezing die dus niet psychisch is!!